Je zit, bij een normaliter luchtige column als deze, vast niet op deze deprimerende woorden te wachten

Ik mis de zon. Echt missen, alsof ze een goede vriendin is die zonder uitleg is verdwenen. Geen teken van leven, alleen dat eindeloze grijze plafond dat me eraan herinnert hoe belangrijk ze eigenlijk is. Ik voel het al weken. Elke ochtend hoop ik haar te zien en elke ochtend is daar weer die mist. Blue Monday is inmiddels voorbij, maar het lijkt alsof 2025 nog steeds vastzit in dat sombere blauwe gevoel.